Alex Emmanuel Richardson, geboren op 29 augustus 1963, speelde honkbal met veel vrienden in Sint Maarten voordat hij naar Nederland verhuisde en zich in 1983 bij het Haarlemse Nichols-team voegde, de beste van die tijd. Nadat de eerste twee delen van het verhaal in onze vorige edities zijn gepubliceerd, is hier het derde en laatste deel van zijn verhaal.
Tijdens een wedstrijd in 1987 brak ik mijn been. Ik ben voor een operatie overgebracht naar het Medisch Centrum Alkmaar en heb 6 weken thuis geïmmobiliseerd. Ik voelde de pijn van mijn vriend Mickey die niets voor me kon doen tijdens dit ongeluk. Hij dacht dat ons honkbalteam deze uitmuntendheid gedeeltelijk had bereikt vanwege mijn slagspel. Hij speelde een grote rol bij het verbeteren van mijn spel, omdat hij in mij geloofde zoals ik in hem geloofde. De lokale Nederlandse krant noemde me "Duizendpoot" (de duizendpoot) in de honkbalwereld, omdat ik alles kon doen op het gebied van het spel zelf. Voor het einde van seizoen 88 besloten Franklin Richards en ik terug te keren naar Sint Maarten. Mickey Huggins besloot naar Curaçao te gaan en bleef daar. Na mijn terugkeer bleef ik honkbal spelen maar het was niet meer hetzelfde, ik stopte na een paar jaar.
Ik keek altijd op naar al mijn vrienden als spelers en vooral naar Boyco (Pedro) Rombley, die voor mij de schoonste speler was en hij veel om ons spel gaf. Alles wat Boy voor mij deed was gewoon perfect en ik vond het geweldig om hem te zien spelen. Ook al heb ik niet veel wedstrijden van Ernie Rombley en Clemmy Gibbs gezien, de meeste jongens bij SXM waren in mijn hart allemaal professionals en op hun eigen manier waren ze de beste spelers ter wereld. Mijn verhaal is ook dat van hen.
7,014 totaal bekeken
Geen reacties