Ten tijde van stadsplanning en andere ideeën voor kabelbanen in de lucht herinneren we ons ook het oude wegennetwerk in Saint-Martin. Zonder erg ver terug te gaan, in de jaren 70 nog, was er geen auto en werd alles te voet gedaan.
Het eiland werd vervolgens heen en weer doorkruist en niet alleen langs de kust. De eerste paden waren eerst de alpiene paden die door koeien of ravijnen werden ingenomen en die mannen konden nemen. Ezels kwamen ook veel op de paden: om zaken of een bericht van het ene punt naar het andere te sturen, stuurde men zijn ezel op de paden en, zoals de meester bekend was, kon degene die het aan de andere kant ontving, de goederen terughalen en de ezel teruggeven aan de eigenaar. De paden circuleerden tussen de bergen die meer bewoond waren dan de kust, omdat de economie van het bestaan daar kon worden gedaan in de natste en schaduwrijke delen van het eiland. De knollen zijn geplant dankzij grondwerken, waarvan de oude muren zijn overgebleven. We kunnen de oude paden nog vinden: de grond zo lang gehamerd is zo hard geworden dat de zaden er niet meer in kunnen zinken: de planten bedekken ze en verbergen ze zonder daar te kunnen groeien. _HM
6,589 totaal bekeken
Geen reacties