We publiceren zoals we het hebben ontvangen, een brief gestuurd door een van onze lezers Jean Marc VERMOT de BOISROLIN
“HET IS TIJD OM SAINT-MARTIN TE VERHOGEN”
“Jean Marc VERMOT de BOISROLIN is deze jonge Saint-Martinois die zich in augustus 2005 onderscheidde door een conferentie te organiseren over de ontwikkeling van Saint-Martin en de toekomst van onze jeugd. De conferentie, georganiseerd in het Maison des Entreprises in Concordia, wekte veel enthousiasme, vooral bij het publiek en de gekozen functionarissen. Maar hoe hebben diezelfde gekozen functionarissen de afgelopen 17 jaar gereageerd op al dit enthousiasme, verwachtingspatroon en begeleiding? Waar is Saint-Martin vandaag? Onze jonge afgestudeerde is nu 42 jaar oud. Op basis van zijn internationale ervaring in de financiële en vermogensbeheersector binnen zijn vele bedrijven in Singapore, Hong Kong, Dubai en Zuid-Afrika, keert deze internationale CEO vanuit Azië naar ons terug en brengt hij verslag uit over de plaatsen.
Van nature optimistisch hoopte ik dit artikel over ons prachtige eiland positief te beginnen, maar dat zou de waarheid verhullen en het vertrouwen van degenen die mij lezen beschamen.
Tijdens mijn eerste openbare toespraak, in augustus 2005, heb ik de aandacht van onze gekozen functionarissen gevestigd op de economische moeilijkheden waarmee ons eiland onvermijdelijk te maken zou krijgen bij de overgang van gemeente naar gemeenschap. Bovenal heb ik aangedrongen op ons hachelijke gebrek aan opleiding, begeleiding en ondersteuning voor jonge mensen om de uitdagingen aan te gaan die ons te wachten stonden.
Sindsdien heb ik, ondanks de afstand, de evolutie van het eiland op de voet gevolgd, af en toe ingrijpend en hopend op een opleving. Maar vandaag, helaas, overtreft de omvang van de situatie mijn meest pessimistische projecties. Van staking tot staking heb ik de indruk dat mijn familie Saint-Martin zichzelf niet meer herkent in haar instellingen, en dat ze absoluut geen begrip heeft voor de enorme budgetten die worden toegewezen aan externe adviesbureaus die geen tastbare oplossing bieden.
Is het mijn rol als burger de schuldige? Om te vergeten dat er IRMA was, de wereldwijde gezondheidscrisis, en nu de oorlog in Oekraïne, en de economische gevolgen daarvan waar we nog steeds niet voor betaald hebben? Om alleen maar te schelden tegen de staat en zijn onderprefect? Alleen het managementteam en de president de schuld geven? Moet ik mijn stem toevoegen aan degenen die al zo talrijk zijn die spreken over autoritaire drift, blinde arrogantie en primaat van het ego?
Ik geloof dat niet. Kritiek a posteriori is altijd gemakkelijk, en het aanwijzen van een zondebok betekent vaak het cynisch uitbuiten van realiteiten die veel complexer zijn dan ze op het eerste gezicht lijken. Als we naar het verleden kijken alsof we dat kunnen veranderen, doet dat weinig af aan het publieke debat. En het vergroten van de politieke malaise of het aanmoedigen van een ideologische oorlog heeft nog nooit mensen geholpen om op te staan, op te staan en eenheid op te bouwen.
Maar aan de vooravond van de verkiezingen weerhoudt het in bedwang houden van de wens tot stigmatisering ons er niet van om observaties te doen. Een observatie is in ieder geval een startpunt voor vooruitgang zonder te wijzen op de individuele tekortkomingen van de verantwoordelijken, zonder de goodwill van elkaar in twijfel te trekken. We moeten focussen op de werkwijze, op het functioneren van de instellingen, de overheid en hun relatie met het veld en de bewoners. We moeten ook rekening houden met de context, omdat de situatie van ons eiland er niet specifiek voor is, het weerspiegelt ook de situatie van Frankrijk, in al zijn complexiteit, en ook die van de wereld en de crises die het doormaakt.
Wat is deze observatie waar ik het met je over wil hebben?
Van onze economie, die zich niet heeft kunnen aanpassen aan haar administratieve transitie, tot de uitdagingen van IRMA, tot de gezondheidscrisis, of gewoon tot de bijzonderheid van het eiland. Wat een ramp !
Mijn ervaring, mijn bedrijven, mijn reizen naar de vier hoeken van de wereld hebben me laten zien hoe rotsen een bloeiend land worden, hoe woestijnen wereldberoemde attracties worden, hoe eilanden grote landen ver overtreffen in het welzijn van haar burgers.
Vandaag de dag zijn veel vernietigde bedrijven nog steeds niet heropend en is er geen uitzonderingsbeleid ingevoerd om de heropstart van onze economie te vergemakkelijken, die ondanks enige sporadische hulp op de knieën blijft. Integendeel, onze regeringen zijn, net als de staat, volhardend in het gebruik van oude methoden om nieuwe uitdagingen het hoofd te bieden. Bedrijven verdrinken in de administratieve imbroglio. Beleggers worden ontmoedigd door de starheid van het beheer van openbare aangelegenheden, dat mechanisch, bijna robotachtig is. Promotors van originele projecten zijn verbaasd te zien dat er geen ruimte is voor aanpassingsvermogen en innovatie om onze economie te laten bloeien.
Erger nog, de lokale autoriteiten en de staat verschillen van mening over een onderwerp dat zo belangrijk is als de wederopbouw van ons eiland. Bedrijven worden geweigerd, bouwvergunningen worden geannuleerd of geblokkeerd en het PPRN lijkt steeds meer op een Nationaal Redeneren Duurzaamheidsplan dat is besloten vanuit Parijs, ver van onze economische, sociale en ecologische realiteit. Dat weerhoudt ons er natuurlijk niet van om de kersverse onderprefect Vincent Berton vriendelijk te verwelkomen en zijn voorganger, de heer Serge Gouteyron, te bedanken voor zijn bewezen diensten aan het eiland.
Van deze sterk dalende koopkracht tot het punt dat senioren in moeilijkheden en extreme armoede terechtkomen. Volgens cijfers van Pôle Emploi gepubliceerd door de prefectuur, hebben senioren van categorie A boven de 50 nu twee keer zoveel kans om een baan te zoeken als begin 2012. Waar is onze waardigheid als we niet voor onze ouderen zorgen, als we ze in ellende achterlaten alsof we ze niets schuldig zijn? De koopkrachtdaling treft niet alleen de armen, maar ook de middenklasse, terwijl ons eiland alle capaciteiten heeft om zijn bevolking comfortabel te laten leven.
Van deze endemische werkloosheid, die ondanks een recente opleving in tien jaar is blijven groeien en in 2021 recordhoogten heeft bereikt. Is het denkbaar dat hele buurten tot 70% werkloosheid hebben? We hebben het over ons eiland, dat in een ontwikkeld land hoort te liggen!
Van deze armoede die steeds meer terrein wint en die hele families op de knieën brengt en de wereld een schouwspel van ellende en verlatenheid biedt. Kunnen we spreken van solidariteit, van broederschap als de helft van ons eiland arm is?
Onveiligheid die steeds groter wordt, onze medeburgers in gevaar brengt en toerisme, dat toch een vitaal inkomen is voor ons eiland. Gebrek aan standvastigheid, een stervende en sclerotische juridische procedure, onze jonge mensen stortten zich in massale werkloosheid, dit zijn enkele van de ingrediënten die diefstallen, geweldplegingen, het gebruik en de verkoop van drugs aanwakkeren... onze jonge mensen, kunnen we alleen maar een rampzalige toekomst verwachten.
Opleiding, met bijna 50% van onze bevolking zonder enig diploma. Hoe gaan we ons eiland ontwikkelen zonder over de nodige en essentiële vaardigheden te beschikken? Zullen we voor eeuwig een beroep doen op de buitenwereld om onze administraties te beheren? Onze bedrijven? Onze scholen? Onze beveiliging? Onze instellingen? Alle externe vaardigheden zijn welkom, maar we moeten ook zelf deelnemen op het hoogste verantwoordelijkheidsniveau. Ik heb onze tekortkomingen in 2005 al aan de kaak gesteld en die worden vandaag wreed gevoeld. Opgemerkt moet worden dat we hebben gefaald met de jeugd.
Samenleven, want ik ben een van degenen die vinden dat alle mensen gelijk moeten worden behandeld, ongeacht hun afkomst, huidskleur, religie, geloofsovertuiging of seksuele geaardheid. Het is ook de zeer gastvrije aard van de mensen van Saint-Martin die ons eiland tot een aantrekkingspunt hebben gemaakt, "The Friendly Island". Natuurlijk kan ik sommige, en alle gemeenschappen, een zekere terugtrekking begrijpen, aangezien onze bevolking in slechts vier decennia is gegroeid van 8 tot meer dan 000. Maar de afwijzing van de ander is dodelijk. Het voedt alleen maar het discours van wrok en haat op alle niveaus, inclusief het politieke niveau. Het is zelfs in deze tijd de vruchtbare grond die sommige populisten aan het cultiveren zijn om toegang te krijgen tot de hoogste ambten van de staat. Het lelijke gezicht van een gebroken gemeenschap is niet van ons. Saint-Martin is gebouwd op de waarden van broederschap en openheid voor de wereld die onze voorouders ons hebben nagelaten. Het is aan ons, de Saint-Martinois van vandaag, om deze identiteit opnieuw te bevestigen, trots te tonen, met kracht te cultiveren en vooral om haar met ijver te delen.
Duurzame ontwikkeling die achterblijft, terwijl we van ons eiland een voorbeeld kunnen maken door de natuur haar volledige plaats te geven in alles wat ze ons te bieden heeft: schone energie, kwaliteit van leven, schoonheid, rijke en welvarende gronden die we allemaal moeten beschermen voor toekomstige generaties. Er worden miljarden euro's geïnvesteerd door de Staat en Europa in dit gebied, en ons eiland moet zijn volle aandeel krijgen.
Dit is waar ik het vandaag met je over wil hebben. Toegegeven, mijn observatie is hard. Maar het is gemaakt voor de liefde. Omdat ik van ons eiland hou, met een onvoorwaardelijke liefde, diep in mij verankerd. Verlaten om beter terug te komen, dat is altijd mijn motto geweest. Het was uitgesloten om als onverschillige en egoïstische toeschouwer van dit aangekondigde verval comfortabel weg te blijven.
« Een beschaving die niet in staat blijkt de problemen op te lossen die door haar functioneren worden veroorzaakt, is een decadente beschaving. Een beschaving die ervoor kiest haar ogen te sluiten voor haar meest cruciale problemen, is een getroffen beschaving. Een beschaving die haar principes bedriegt, is een uitstervende beschaving. zei Aimé Césaire.
Ik wil eindigen met een noot van hoop: ik zeg dit met overtuiging, met zekerheid, ik geloof in de veerkracht van ons eiland, in onze bewoners, in onze openheid, in ons vermogen om het ergste het hoofd te bieden en ons aan te passen aan elke situatie, met onze stalen zenuwen die geen storm, geen crisis, geen enkele instelling zal kunnen bedwingen.
Het is tijd om Saint-Martin groot te brengen en iedereen moet zijn steentje bijdragen aan de gezamenlijke inspanning. Ik neem de mijne. Ik sta naast stakeholders, politici en degenen die ervoor openstaan. Ik zal mijn gedachten delen op alle niveaus, economisch, sociaal, politiek en milieu... Ik zal deelnemen aan het debat en aan de wederopbouw zonder ideologische a priori, want ik heb maar één doctrine, één belang, één partij: Saint-Martin .
bron van werkloosheid :”
6,329 totaal bekeken
Geen reacties