Er is een afbeelding van Epinal van het stopteken. Dat, een beetje zwavelig, van Amerikaanse schrijvers uit de jaren 50, dat van avontuur. In Saint-Martin staat in alle toeristische gidsen onder de titel "vervoermiddel": de halte zou zeer geoefend worden.
Het is een beetje om de pagina van de gids te vullen en keuze toe te voegen aan het ietwat dunne alternatief "auto in het verkeer" of "bus waarvan de staat vergelijkbaar is met de dienstregeling: onzeker". In werkelijkheid duurt het lang, soms lang, voordat iemand stopt. Maar de tijd zelf wordt een bondgenoot: naarmate de minuten verstrijken en de zon ondergaat, bloost de lifter, wordt hij vloeibaar en heeft hij medelijden met het feit dat de chauffeur niet langer kan helpen 'stoppen. Hier gebeurt de magie. We beginnen te kletsen, we ontdekken een wereldreiziger uit Australië, de voormalige directeur van een dierentuin die is omgebouwd tot schilderij of een professionele octopusvisser. Het is echter niet altijd comfortabel. Alle auto's zijn verre van voorzien van airconditioning, de muzikale keuzes zijn soms twijfelachtig, de chauffeurs die indruk willen maken zijn talrijk en je kunt niet naar de landschappen kijken zonder te praten. Om twee punten op het eiland te bereiken, bestaat ook het risico dat u drie verbindingen moet nemen en veel tijd moet nemen. Het komt wel eens voor dat de chauffeur een voormalig lifter is die door corporatisme en grootsheid van de ziel - laat hem hier heel erg bedankt - verder gaat dan verwacht om ons precies op de felbegeerde bestemming af te zetten. Ah, de stop! Kracht van Saint-Martin, het bewijs dat het oude gevoel van dienstbaarheid bij ons is gebleven, dat het individualisme ons nog niet alle wapens heeft gegeven en dat het eiland zichzelf nu al op de voorgrond zet van de deeleconomie. Het enige wat je hoeft te doen is je duim opheffen!_HM
6,402 totaal bekeken
Geen reacties