Alex Emmanuel Richardson, geboren op 29 augustus 1963, speelde honkbal met veel vrienden in Sint Maarten voordat hij naar Nederland verhuisde en zich in 1983 bij het Haarlemse Nichols-team voegde, de beste van die tijd. Nadat het eerste deel in een vorige editie is uitgezonden, volgt hier het tweede deel van het verhaal.
Pas in 1983 in Nederland aangekomen, verheugde ik me erop om daar honkbal te spelen. Ik besloot mijn Nederlandse paspoort aan te vragen. De week nadat mijn aanvraag was goedgekeurd, werd ik voor twee jaar opgeroepen voor het leger. Toch kwam ik bij het Haarlemse honkbalteam 
Nicols in de zomer van 83. Het jaar daarop werd ik aangenomen in het Hoofd Klasse-team, het beste team van Nederland op dit moment. Mijn oom, Robby Kort, nodigde me uit voor een feest in april 1984 en daar ontmoette ik zijn dochter, Germaine Kort. We begonnen te daten met de zegen van haar ouders. Aan het einde van het seizoen en terwijl ik in het leger zat, sloot ik me aan bij een ander team, de Reigers in Noord-Heerhugowaard, om dichter bij Germaine te komen die in het noorden was voor haar studie. In 1986 besloot ik terug te keren naar Haarlem en honkbal te spelen voor een team genaamd Terravogels. Ik woonde naast mijn vriend Nico Adam, een uitstekende werper die me leerde om nog meer gedisciplineerd te zijn in het spel.We wonnen de meeste wedstrijden als hij gooide. Het was een waar genoegen om naast hem te honkballen. Ik hoorde dat hij advocaat werd in Amsterdam. Ik verliet het Terravogels-team om bij het Birds-team in Zoetermeer te komen met Mickey Huggins en Franklin Richards. We wonnen dat jaar het kampioenschap niet, maar speelden wel in de finale. Ik begon in die finale te gooien, won de eerste game maar verloor de heenwedstrijd. Toen de wedstrijd voorbij was, sloot ik me aan bij een team in Delft waar Mickey Huggins mee speelde en bleef bij hen tot ik thuiskwam. Mijn laatste jaar, in 1987, was het moeilijkste van Delft.
gesloten in ons volgende nummer...
7,211 totaal bekeken
Geen reacties